24 Ιουνίου 2021. Διαβαίνω την πόρτα της Λακωνικής. Γονείς κάθονται στις καρέκλες που στήθηκαν για τους θεατές του μικρού μας μουσικού αφιερώματος στο Θάνο Μικρούτσικο. Αυτοί οι θεατές ήταν οι γονείς μας και μερικοί εκπαιδευτικοί. Συναντώ τους συμμαθητές μου, διαβάζουμε τους ρόλους και προβάρουμε για τελευταία φορά το χορευτικό. Κι όταν έρθει η ώρα, στητοί παρουσιαζόμαστε στους γονείς μας. Αφήγηση πρώτη, αφήγηση δεύτερη και ξεκινάμε…
Τραγούδι με το τραγούδι, χορό με το χορό πήραμε τα πάνω μας. Το τρέμουλο εξελίχθηκε σε χαμόγελο. Κι όταν επιτέλους τελειώσαμε ένα βάρος έφυγε από πάνω μας. Μαζί με το τριαντάφυλλο παίρναμε και σκόνη, σαν ζάχαρη άχνη πάνω στο απολυτήριο, σκόνη αγιασμένη απ’ το σπουδαίο αυτό σχολείο. Ήμασταν όλοι μαζί μια γροθιά. Και πριν καλά καλά το καταλάβουμε είχε πάει ο καθένας σπίτι του.
Αγιασμένη βραδιά! Η αρχή μιας καινούργιας ζωής. Ένα γλέντι που χωρίζει ανθρώπους αλλά όχι τις καρδιές τους. Και θα τη θυμόμαστε για πάντα!
