«Μάννα»

1.         Μάννα ,
            κυοφορήθηκα μέσα στην κοιλιά σου εννιά μήνες ,
            μεσ΄ απ΄ το αίμα σου και τους σπασμούς των σπλάχνων σου
            έπαιρνα μηνύματα φόβου, λύπης , κινδύνου, χαρά, ευχαρίστησης.
            Ζούσα με σένα μόνο κι από σένα.
            Ένιωθα τον αγώνα σου να με σηκώνεις και να με κουβαλάς.
 
2.         Μάννα,
            για όλ΄ αυτά σ΄ αγαπούσα .
            Κανέναν και τίποτα άλλο δε γνώρισα.
            Ζούσα με σένα μόνο κι από σένα.

            Όταν γεννήθηκα κι έμαθα για το Θεό ,
            ένιωσα ότι εσύ ήσουν τότε ο Θεός μου.
            Γι΄ αυτό ένιωσα μέσ΄ απ΄ την κοιλιά σου ακόμα
            να σ΄ αγαπώ.
 
3.         Μάννα,
            όταν γεννήθηκα , ένιωσα ένα πόνο στα πνευμονάκια μου,
            αλλά δεν έκλαψα μόνο γι΄ αυτό .
            Έκλαψα μ΄ όλη τη δύναμή μου , γιατί σ΄ έχανα.
            Τι ωραία που ήμουν μέσα στην κοιλιά σου !
            Και τώρα ο άγνωστος κόσμος ξαφνικά , που με πονάει.
            Ένα άγνωστο χέρι μ΄ έσπρωχνε μέσα απ΄ την κοιλιά σου.
 
4.         Μάννα ,
            έτσι βγήκα έξω στον κόσμο .
            Και κάθε μέρα απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο από σένα.
            Έπρεπε ν΄ αναμετρηθώ με τον αντικειμενικό κόσμο.
            Η πρώτη μεγάλη πίκρα , η πρώτη τρομάρα μου,
            που θα με ακολουθούσε πια σ΄ ολόκληρη τη ζωή μου.
 
5.         Μάννα ,
            είσαι η μόνη βεβαιότητα της ύπαρξής μου ,
            μέσα στον ακατανόητο , τον αδιάφορο κόσμο.
            Για κανέναν και για τίποτε δεν είμαι τίποτε.
            Όλα τα πουλιά κελαηδούν για λογαριασμό τους.
            Εσύ μόνο καρδιοχτυπάς για μένα , προσωπικά για μένα.
            Εξακολουθείς να είσαι για όλη μου τη ζωή ο Θεός μου.
            Μάννα, είσαι το μόνο πρόσωπο που πραγματικά γνωρίζω.
 
6.         Μάννα , τώρα που γεννήθηκα γνώρισα και τον πατέρα.
            Τον αγάπησα τη στιγμή που τον είδα να σε φιλάει.
            Αγαπώ τον πατέρα μου , γιατί σ΄ αγαπάει.
            Νιώθω ευγνωμοσύνη σ΄ αυτόν , που αγαπά τη μητέρα μου.
            Δεν ξέρω, δεν αισθάνομαι άλλον λόγο να τον αγαπώ.
            Κι εσύ μανούλα μου , πρέπει να ΄χεις κάποιον
            να σ΄ αγαπάει . Να σε ξεκουράζει , να σε παρηγορεί.
 
7.         Μάννα ,
            τώρα που μεγάλωσα είδα τα τρομερά τέρατα , που υπάρχουν
            στην αντίπερα όχθη .
            Εκεί που φθάνει μόνο η θύμησή σου , η εικόνα σου.
            Κι όταν μας δαγκώνουν τα τέρατα , δεν έχουμε άλλη
            παρηγοριά , παρά να βογγάμε : Μάννα μου, οχ μάννα,
            γιατί ξέρουμε ότι εκείνη την ώρα κι εσύ βογγάς για μας.
            Ο πόνος μας σμίγει με το δικό σου και παρηγοριόμαστε.
 
8.         Μάννα ,
            χωρίς εσένα θα ήμασταν άθεοι.
            Έμαθα ν΄ αγαπώ το Θεό , γιατί κι αυτός έχει μάννα.
            Αν δεν είχε , πώς θα τον ένιωθα δικό μου ;
            Τώρα καταλαβαίνω την άβυσσο των αισθημάτων μου για σένα ,
            είσαι η Παναγία Θεοτόκος μου και είμαι ο Υιός και Θεός σου.
            Είσαι για μένα το σχολείο της πίστης και χωρίς να μιλάς .
 
9.         Μάννα,
            τα τέρατα γίναν πολλά και μας τρώνε.
            Θέλουν να φάνε κι εσένα , μαζί με τον πατέρα .
            Πιάσε με μάννα απ΄ το χέρι κι ο πατέρας απ΄ το άλλο
            και γλίτωσέ μας με τις μετάνοιες σου , μάννα.
            Εσύ μάννα, με την αγάπη σου κατεβάζεις το Θεό στη γη
            κι εμάς όλους μας ανεβάζεις στην παλάμη του και μας ασφαλίζεις εκεί.
            Σ΄ ευχαριστώ Θεέ μου , που μου χάρισες τη μάννα μου, το πιο
            πολύτιμο δώρο σου.

                                                                                Του συνεργάτη μας
Φιλόλογου – Συγγραφέα
Κωνσταντίνου Γανωτή