«Κύριε Νίκο, δεν ξέρω τι να κάνω με τα παιδιά μου , έχω πελαγώσει. Όσο κι αν έλεγα πως δεν θα γίνω σαν τη μητέρα μου , ακριβώς τα ίδια κάνω σε στιγμές κρίσης. Γιατί ; Μπορείτε να με βοηθήσετε;». Κάπως έτσι μπήκε ο σπόρος της Σχολής Γονέων , πριν από δέκα χρόνια. Σιγά σιγά βλάστησε , μεγάλωσε . Μαζί μ΄ αυτήν «μεγαλώναμε» συνεξελισσόμασταν κι εμείς , μέλη και εκπαιδευτής . Καρπός αυτής της πορείας το βιβλίο «Αν αγαπάτε τα παιδιά σας , αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας» (εκδ.Άγκυρα). Χρειάστηκε πρώτα από όλα να αποδεχτούμε το αυτονόητο , πως το μεγάλωμα των παιδιών μας περνάει μέσα από το «μεγάλωμα» την αυτογνωσία τη δική μας, μιας και βασική αρχή μας είναι πως ο ρόλος του γονέα εμπεριέχεται σ΄ αυτό που είσαι ως άνθρωπος. Στην πορεία μάθαμε κι άλλα : Καταργήσαμε π.χ. τον όρο «προβληματικά παιδιά». Για μας, ακόμα και η κακή, η προβληματική συμπεριφορά του παιδιού είναι ένα δώρο προς αξιοποίηση, αν «δεις» το παιδί ως «φωνή» του πλαισίου που καθρεφτίζει τη δυσλειτουργία όλου του συστήματος , μιας και τα μέλη της οικογένειας είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Έτσι, αναπόφευκτα , οδηγηθήκαμε στο όλον , στο «δάσος» στην οικογένεια, κι αφήσαμε το «δέντρο» , το παιδί , ν΄ ανασάνει . Στη συνέχεια εκπαιδευτήκαμε να λύνουμε «κόμπους» να θεραπεύουμε σχέσεις κι όχι ανθρώπους , να αλλάζουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε , να τροποποιούμε τη δυσλειτουργική δομή , με αποτέλεσμα να ανακουφίζονται όλα τα μέλη και η οικογένεια να λειτουργεί καλύτερα.
Μπαίνουμε στη Σχολή Γονέων ως άτομα , γινόμαστε «Ομάδα» , συγκατασκευάζουμε όλοι μαζί το νόημα , το «φαγητό» , και τρεφόμαστε , φεύγοντας πάλι ως άτομα . Η μέθοδος απλή , αλλά δύσκολη : Καταθέτουμε τα βιώματα και τα συναισθήματά μας σχετικά με κάποιο ερέθισμα , π.χ. μια δυσλειτουργική οικογένεια , τα «μοιραζόμαστε» με τα άλλα μέλη και στο τέλος , αξιοποιώντας αγωνίες και φόβους , τύψεις και ενοχές , τα «συνθέτουμε» , ακόμα κι αν είναι διαφορετικά . Βασιζόμαστε , λοιπόν, στις ομοιότητές μας, αλλά «μεγαλώνουμε» , εμπλουτιζόμαστε από τις διαφορές μας …
Μια «σύνθεση» της Ομάδας μας , για να πάρετε μια ιδέα : «Είναι δύσκολο να είσαι γονέας … Τα παιδιά μου είναι ξεχωριστές οντότητες και θέλω να μάθουν να στηρίζονται στα δικά τους πόδια. Αποφασίζω να μην είμαι το δεκανίκι τους , και να μη γίνουν κι αυτά η πατερίτσα η δική μου. Αποφασίζω σκληρή αγάπη. Αξίζουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη τα παιδιά μου. Να τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, αλλά και σε μας να συμβεί το ίδιο . Κανείς δεν ζει με ξένο νόημα …».
Σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία , σε ένα κόσμο τόσο σύμπλοκο, εμείς αξιοποιούμε τα μόνα «όπλα» που έχουμε : τον εαυτό μας , τους Δικούς μας ανθρώπους και την Ομάδα μας , τη ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ . Όπως έλεγε η δασκάλα μας, η κ. Β.Βασιλείου : «Σχετίζομαι, άρα υπάρχω»
Άρθρο του Ψυχολόγου κου Ν.Μαρκάκη
εφ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17/4/2009
([email protected])
Αφήστε μια απάντηση